Instagram, Ağustos 2016’da yaptığı bir güncellemeyle uygulamaya, 24 saat içinde kaybolan hikaye ekleme özelliği getirdi. Hepimiz gündelik hayatımızda Instagram kıssalarını dizi üzere izliyoruz.

Headline’nın haberine nazaran; Psikolog Dr. Raffaello Antonino, Instagram kıssalarının Netflix dizi kısımları üzere çalıştığını ileri sürüyor. Ona nazaran kıssaların süratli ve ferdî olması insanlarda merak uyandırıyor. Bu nedenle daima Instagram öykülerini izlemeye mecbur hissediyoruz. Uzmanlara nazaran öyküler, beyin için emzik vazifesi görüyor. Süratli görüntüler bizi gerçekliğin sorumluluklarından daha çabuk uzaklaştırıyor ve toplumsal olarak beslenmemize yol açıyor.

Önce Instagram’da temaslı olduğumuz bireylerin kıssalarını izliyoruz. Akabinde gün içinde yediğimiz, içtiğimiz şeyleri ya da okuduğumuz kitabı biz kıssa olarak paylaşıyoruz. Nihayetinde öykümüzü kimlerin izlediğini görmek için bir daha Instagram’a giriyoruz. Pekala bu kısır döngünün içine nasıl girdik? Uzmanlara nazaran bunun en temel nedeni insan tabiatı. Tabiatımız gereği insanların ne yaptığını ve bizi nasıl gördüklerini merak ediyoruz. Öykü bağımlılığımızın başka bir nedeni ise hayatımızın değerli anlarını beşerlerle paylaşarak öz kimliğimizi desteklemiş olmamız. Instagram öyküleri aracılığıyla kendi hayatımızın “mükemmel” bir projeksiyonunu yayınladığımızda kendimize inancımız artıyor.

Hikayelerde ne izlediğimizi anlamadan bir sonraki adımda ne göreceğimizi iddia etmeye çalışıyoruz. Öte yandan paylaşılan öyküler 24 saat sonra kayboluyor. 24 saatlik sonlu vakit, kıssaları en süreksiz toplumsal medya etkileşimlerinden biri haline getiriyor. Bu durum ise kıssaları daima denetim etme gereksinimi hissetmemize neden oluyor. Ağımızı daima denetim etmek hiçbir şey “kaçırmadığımızı” garanti ediyor.