Kahramanmaraş merkezli sarsıntılardan etkilenen Şanlıurfa’da 40 kişinin hayatını kaybettiği apartmandan sağ kurtulan aile, o gece yaşadıklarını anlattı.

Kahramanmaraş merkezli 10 ili etkileyen 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki zelzeleler nedeniyle Şanlıurfa’da 71 bina yıkıldı, 170 kişi hayatını kaybetti. Zelzelede birinci yıkılan binalardan bir olan Osman Ağan Apartmanı’nda ise 40 kişi hayatını kaybederken, 11 kişi ise yaralı olarak kurtarıldı. 40 kişinin öldüğü apartmandan yaralı olarak kurtarılan 5 kişilik İstegün ailesi, asrın felaketi olarak isimlendirilen o geceyi anlattı. Yıkılan apartmanın enkazı altından yaklaşık 7 saat sonra çıkarılan İstegün ailesi, hayatını kaybeden komşularının acısını yaşadıklarını belirtti.

Baba Eyüp Sabri İstegün, sarsıntısı hissettiği anda çocuklarını yanına çağırdığını, oluşan hayat üçgeni içerisinde yardım beklediklerini söyledi. Üzerinden 1 yıl geçmesine karşın geceleri hala sarsıntı korkusu yaşadıklarını belirten aile fertlerinden Hayrunnisa İstegün, “Biz hala geceleri korkarak uyuyoruz. Gözümüzü kapattığımızda, o anlar aklımıza geliyor, tekrar gözlerimizi açıyoruz” dedi.

“Sapsarı bir ışık güya içerde şimşekler çakıyor”

Depremde ailesiyle nasıl hayatta tutunduklarını anlatan baba Eyüp Sabri İstegün, “6 Şubat gecesini aslında hatırlamak istemiyoruz. Allah bir daha kimseye yaşatmasın. Birinci zelzelesi hissettiğimiz vakit, hafif bir sarsıntı oldu, uyandım. Yatakta 3-5 saniye falan oturdum, sarsıntı devam etti. Ben kalktım koridora gerçek yürüdüm. Çocuklara seslendim. Benim çocuklar kendi odalarında, onlar sarsıntıda koridora çıktı, oğlumda kendi odasında, bu ortada o denli bir sarsıntı oluyor ki karolar yerinden oynuyor. Karolar kapıyı sıkıştırmış, sonra bir halde kapı açıldı, çocuk yanıma geldi. Teskin vermeye çalıştım, ‘korkmayın sarsıntı oluyor lakin korkmayın gelin yanıma’ dedim. Yanıma geldiler, tam yetiştiler, döndüm o denli sol tarafıma döndüm, hanım da kalkmış bize hakikat gelmeye çalışıyor lakin gelemiyor. Sarsıntıdan ötürü gelemiyor. Seslendim birkaç sefer seslendim, pencerenin köşesini tutmuş zira sarsıntı o denli bir şiddetli ki anlatamam yani hem alttan vuruyor hem sağa sola savuruyor. O gıcırtılar, o bina kolonlarının çatırtıları geldiği vakit bir uğultu var. O çökme anında bir ışık parıldadı. Sapsarı bir ışık güya içerde şimşekler çakıyor. O şimşeklerin aydınlığı içeriye yansıdı. Ondan sonra binanın çökmesi bir oldu. Birinci 45 dakika, 1 saat kendimizde değildik. Sonra kendimize gelmeye başladık, sesler gelmeye başladı. Üstten sesler, aşağıdan bağrışmalar gelmeye başladı. O sırada o kadar çok toz yutmuşuz ki anlatamam. Göğsümüze kadar enkazın altındayız, kıpırdayamadık. Yani bize bir hayat üçgeni oluşmuş, 1 metrekare yer oluşmuş. Döndüm sol tarafımda yatak odasında bulunan eşime seslendim. 5-10 sefer seslendim, baktım ses yok. Ses gelmeyince artık dedim eşim gitti, ben çocuklarla ilgileneyim. Çocuklarla ilgileneyim, bize yetişirler, umudumuz kesmedik, hiç bir vakit ümitsizliğe kapılmadık. Daha evvel Van sarsıntısında çalıştım. Van Erciş zelzelesinde UMKE olarak çalıştığım vakit, 112 Acil Servis olarak oraya yardıma gittik. Enkazda tablalar daima üst üste çökünce tüneller açılırdı, takımlar o tüneller içinden yaralılara ulaşıyordu. Bu sefer kurtarılmayı bekleyen bizler olduk. Bize birinci olarak enkaz altında bir polis memuru ulaştı, bize bir soba borusu kadar genişlikteki boşluktan el feneri ve su attı. O gece aile olarak dairemizde 5 kişi kalıyorduk. Düşün 12 daireden 11 kişi kurtulmuşuz, 40 kişi hayatını kaybetti. Konut sahibim Mehmet abi, o gece anne ve babasını yanına getirdi, ‘ahiretimi getirdim, konutumda ısınsınlar’ dedi. Konutunda doğalgaz var diye anne ve babasını yanına getirdi, bir arada ahirette gittiler. Onlar 6 kişi, benim alt katımda Suriyeli aile vardı, onlar 6 kişi, benim karşı komşum 5 kişi, düşünün o bina 40 şahsa mezar oldu. Kapı ve pencerelerim hala eskiydi, keresteden yapılmıştı, 5’e 25 kalaslardan yapılmıştı, o kalasların sayesinde hayatta kaldık. O kalaslar kırılmadı. Şimdiki kapılara bakıyorsun kağıt üzere eziliyor” dedi.

“Biz hala geceleri korkarak uyuyoruz”

Depremden yaralı olarak kurtulan Hayrunnisa İstegün ise “Önce açıkçası geçeceğini düşündük zira burası etkin bir fay çizgisinin üzerinde bir yer değil, zelzele yaşanan bir bölgedeyiz. Genelde etraf vilayetlerde olan sarsıntıların o sarsıntılarını ufak hissettiğimiz birçoğunda meskenden bile dışarı çıkmadığınız bir yerde yaşıyoruz. O akşam da en başta o denli olacağını düşünmüştüm lakin o denli olmadı. Bizim yan yana gelmemiz ile yere düşmemiz yani binanın yıkılması bir oldu. Birbirimizi denetim ediyorduk, zifiri karanlığın içerisindeydik. Ben, kız kardeşim, erkek kardeşim ve babam tıpkı yerde sıkışmıştık, annem başka odanın başka ucunda kalmıştı zira bize yetişememişti. O da orada belden aşağısı sıkışmıştı. Annem birinci hastaneye götürülenlerdendi. Biz saatlerce kurtarılmayı bekledik. Saatlerce bize gelsinler diye bağırdık yardım istedik lakin tıpkı vakitte da annemize de seslendik. Bizi orada en çok yıpratan şey, annemizin yokluğuydu. Zira aşağıda insanların sesini duyuyorsunuz, altımızdaki insanların sesini duyuyorduk, sol tarafımızdaki insanların sesini duyuyoruz fakat annemin sesini katiyen duymuyorduk. Üzerimizden blok kaldırıldıkça sesleri artık net bir halde duyuyorduk, hatta kendi ailemden birinci sesini duyduğum dayım olmuştu. Korkmayın, biz buradayız, birazdan geleceğiz, birazdan çıkacaksınız dediler lakin hani biz orada kalmaktan fazla annemiz için endişeleniyorduk. Çok ağrılı, çok sancılı bir süreçti bizim için ve hala de o denli devam ediyor. Tekrar bir hayat kurmak, hiç kolay değil. Üzerinden yaklaşık bir sene geçti fakat biz hala geceleri korkarak uyuyoruz. Gözümüzü kapattığımızda o anlar aklımıza geldiği vakit gözlerimizi tekrar acıyoruz. Umarım bir daha yaşanmaz umarım hiçbir yerde yaşanmaz ve umarım bunların tedbirleri alınmıştır” tabirlerini kullandı.

170 kişinin hayatını kaybettiği, 3 bin 294 kişinin yaralandığı Şanlıurfa’da, arama-kurtarma çalışmaları 4’üncü günde son bulmuştu. – ŞANLIURFA