Gökhan Erarslan’ın yazdığı ve yönettiği “Dilemma” serisinin ikinci oyunu “Ben Evvelce Çok Ünlüydüm”, bizleri 1990’lı yıllara götürüyor. Oyunun kahramanı Mavi. Oyunda Mavi’yi Ezgi Hüyükpınar Erarslan canlandırıyor. His geçişleri, vücut hakimiyeti ve hoş sesiyle belleklerimize kazındı Ezgi H. Erarslan’ın başarılı oyunculuğu…

BAŞARILI BİR METİN

Tek kişilik oyunlar bizi birinci başta biraz korkutuyor. Yaklaşık 85 dakika ve tek perde. Bu önyargıdan kurtulmamız için bu türlü oyunlara muhtaçlığımız var. Çok başarılı bir metin ve dikkat çeken bir oyunculuk seyrettik.

Günümüzde başlayan oyunda idealist bir oyuncunun hayatına tanıklık ediyoruz. Geçmiş ile bugüne seyahat yapan Mavi’nin hikayesi aslında hepimizin öyküsü… Bu ülkenin aydınlık insanları ve bu ülkenin yüreği karanlık insanları… Bir anda insanların ayrıştırıldığı o sisli günler geliyor gözümüzün önüne. Güzel, aslında bugün de çok açık bir havada değiliz ya… Ne diyor Mavi oyunda. “Korku, dehşet bulaşıcı bir hastalık üzereydi aslında.” En yakın arkadaşları Esra ve Feyza için bir anda “öteki” oluvermişti Mavi…

ZOR YILLAR

Yıl 12 Mart 1995 günü akşam saatlerinde İstanbul’da Alevi vatandaşların çoğunlukta yaşadığı Gazi Mahallesi’ndeki dört kahvehane ve bir pastane birebir anda kimliği meçhul bireylerce bir taksiden otomatik silahlarla açılan ateşle taranmış. Ve ölenler, yaralananlar… Ben ortaokula gidiyordum ancak dün üzere hatırlıyorum bu vahşeti. Oyunda Mavi de o günleri anlatıyor, gözleri yaşlı… Ve şu cümle, yüreğime yüreğime vuruyor: “Arkadaşlarım ‘Alevilerin elinden yemek yenmez’ dedi, biz pismişiz, yemin ederim anne ben söylemedim Alevi olduğumuzu…” Ülkemin aydınlık insanları ve yüreği karanlık insanları…

RANTA KURBAN GİDENLER

“Ben Evvelden çok Ünlüydüm” isimli oyun ne çok şeyi hatırlattı bize. İmtihanı hiç bitmeyen aydınlık insanların, gericilerden neler çektiğini mesela… Dut ve kiraz ağaçlarını, bahçeli meskenleri… Ranta kurban gittiler doğal ki hepsi. Sonra “Tetris”, “Alf”, “Süper Baba”, “Çarkıfelek”, “İkinci Bahar”, “Cartel” ve başkaları… Pekala, bu 90’lı yıllar nitekim tatlı bir düş mıydı yoksa bitmek bilmeyen bir kâbus mu? 90’lı yıllar benim çocukluğum. Her âlâ ve makus vakitleri dün üzere hatırladığım çocukluğuma gitmek ne güzel geldi.

Bu kıssa hepimizin kıssası, Mavi anlatıyor sahneden, kaçırmayın!