Gözleriyle konuşan çok az beşerler vardır. Gözleriyle kaygısını anlatan: sevincini, hüznünü… Işıl Yücesoy bu bayanlardan biri. Ülkemin aydınlık yüzlerinden, cesaretli, durmadan üreten sanatkarlarından.

Oyunculuğundaki ustalığı kadar ses sanatçılığındaki ustalığıyla da isminden kelam ettiren Yücesoy yeni bir müzik ile karşımıza çıkıyor. Kelamları ve müziği Murat Aşkan’a ilişkin olan yeni single “Son Bir Defa” müzikseverlerle buluştu. Ayrıyeten birinci defa gazetemiz aracılığıyla duyurduğu yeni projesiyle de tiyatro sahnesinde göreceğiz Yücesoy’u. Tek kişilik müzikli oyunda bir bayanın kıssasına dokunacak olan sanatçı müziklerini da seslendirecek. Yücesoy ile müziklerini ve yeni oyununu konuştuk.

YENİ BESTE, YENİ MÜZİK…

Öncelikle yeni single’dan bahsedelim “Son Bir Defa”. İsmi niçin “Son Bir Defa!” neyin sonu bu! Bir kıssası vardır kesinlikle, bizimle paylaşır mısınız?

Herkes sanki “son plağı mı” diye algıladı ancak o denli bir şey yok. Çok, çok hoş bir anısı var. İki üç sene oluyor, Murat Aşkan ile “Sezen Aksu Sokağı” albümüne çalışılırken, yaş günümdü. Murat elinde bu türlü bir beyaz kâğıt, onu da kırmızı bir kurdeleyle bağlamış “Hocam, size bir ufak ikramım var, yeni yaşınız için” dedi. Bu besteyi benim için yapmış. Ben bu yaşıma kadar hiç bu kadar kıymetli, bu kadar bedelli bir ikram almadım. Apansızın hayat üstüme her türlü mevzuda gelmeye başladı. Diziyle geliyor, konserle geliyor, daima çalışıyorum. Bu kadar yükleniyorsam bir tane daha yüklenirim dedim ve bu müzik çıktı. Bu şarkıyı armağan eden sevgili aranjörüm Murat Aşkan’la birlikte hazırladık. Bütün haritasını da ben çıkardım. Burada saksafon girsin, burada gitar girsin ve daima gayem, 70’ler, 80’ler, 90’lar soundunu yakalamaktı. 90’lara bile çok çıkmadım. Hasret beşerler; artık bu dangul dungul müziklerden kötülük geliyor. Saf, pak, naif şeyler dinlemeye hasretler…

Sizde proje bitmez, neler var bize söylemek istediğiniz?

Doğru, bende bitmez proje. Benim adım proje bayan, soyadım proje! Bir hayalim vardı. Ben daima biraz cebime koyuyorum bu hayalleri yıllar içinde gerçekleşiyor. Bugüneymiş kısmet! Müzik artık çok yayıldı, tanıyorlar. Fakat soru işareti olan tiyatro! Temel benim yerim tiyatro! Evet, söylüyorlar: “Işıl Hanım yeterli bir oyuncuydu.” Neye nazaran âlâ bir oyuncuydu? Ne izi var? Hiç kimse seyretmemiş, kent efsanesi!

O vakit bu üç şapkanın bir adedini başa takmak lazım dedim. Sonra buradan bir öbür proje geldi. Pekala, sen bunu müzikle karıştırsan ne olur dedim. Müzikli oyun haline getirsem.

Derken bu müzikli oyun projesi, sonra kendi müziklerini niçin kullanmıyorsun dedim, emeğini koymuyorsun ortaya, bu kadar yıldır yaptığın albümler… Artık sevgili Arsen Gürzap rejisini yapıyor, tek başına bir bayanı oynuyorum. Sekiz tane playback üstüne, canlı olarak, kendi sesimle, kendi müziklerimi söylüyorum. Ancak burada Işıl Yücesoy yok, burada yalnızca orada oynadığım karakter bayanın müzikleri haline geldi. Berkan Kaya ile anlaştım. Şu anda konserlerimde müzik yöneticiliğimi yapan, piyano ve orkestrayı kuran arkadaşım.

NE SÖYLÜYOR BU BAYAN BİZE SAHNEDEN!

İki çocuğu olan, sıradan ve mutsuz bir evliliği olan bir bayanın kıssası… Günümüze çok tanıdık bir öykü… “Güzel kardeşim, bir dikil” diyorum, “Bir isyan etmeyi bil, hayata bakmayı bil, bırak, çiçek seviyorsun, çiçekten diğer bir yere de geçebilirsin. Çiçeği bir emelden alıp, ekonomik bir katkında olabilir. Bayan kal, kendini bu kadar ezdirme de” diyorum tıpkı zamanda!

NAİF BİR OYUN!

Oyun birinci ne vakit nerede sahnelenecek?

Nisan sonu üzere İzmir’de prömiyer yapmak istiyorum, ekim ayında da İstanbul’da sahneleyeceğim. Çok naif bir oyun! Yaşlı bir bayan, kendi yaşımı oynuyorum, o yaşlı bayanın internetle, bilgisayarla çabası, komik bir oyun ayrıca! Bayan oyunu aslına bakarsanız, erkekler biraz rahatsız olacak duydukları şeylerden.

Peki sinema?

Şu an yok, bu sinema konusunda ben biraz takıntılıyım. Zira gerçekten Türkiye’de çok değerli iki sinema yaptım: “Korkuyorum Anne”, “Unutursam Fısılda”. Biraz korkuyorum; senaryo gelmiyor değil;geliyor lakin ben biraz kırmadan geri çeviriyorum. En son “Haydi Tut Elimden” sinemasını yaptım. Orada da bir bildiri var, sevgi, dostluk… Çocuklarla oynamak istedim. Ağlamayı öğrendiler. Saatinde sete gelmeyi öğrendiler. Şımarıklık yapmamayı öğrendiler.

‘BENİM MEMLEKETİMDEN DAHA HOŞ BİR YER YOK’

Ülkemizden bahsedelim biraz. Nedir bizim hoş ülkemizin en büyük kaygısı?

Kimsenin kimseyi dinlememesi, birbirini anlamaya çalışmaması, empati duyulmaması…

Çok şey değişti. Ayak uydurmak mümkün değil. İktisadı değişti, siyaseti değişti, insanların birbirleriyle olan bağlantısı değişti. Hepsi birbirine bağlı esasen bunların, birini birbirinden çıkaramazsınız. Yani biz o denli laf ola beri gele olarak 3. sayfa olaylarına, bugün bu türlü bir TV programı var.

Türkiye’ye oradan bakın! Allah memleketin yüzüne baksın. Şaşkınlıklar içindeyim. Lakin tüm bunlara karşın, benim memleketimden daha hoş bir yer yok. Burayı güzelleştirecek olan da yeniden benim beşerim. Herkes bir puzzle modülü üzere, yapması gerekeni yaparsa tekrar hoş olur.

Konserler nasıl gidiyor? 

ZAMANSIZ MÜZİKLER…

Tamamen akustik müzik yaptığım, Decollage var, orada bir gitar ve bir piyano eşliğinde, dinleti yordamı bir konser. Daha çok Işıl Yücesoy meraklıları geliyor. Bir kez gelen bir daha geliyor. O yüzden durmadan repertuvar değiştirmek zorunda kalıyorum. Vakit zaman çok enteresan bayanlar matinesi haline dönüyor. İnanılmaz bir bayan ilgisi var. Hatta komik bir şey olmuş. Bir görüntü var Sezen Aksu müziği söylüyorum. İzleyici çekmiş, çekerken de bir ses eklenmiş “Anne, bak sen de yaşlanınca Işıl Hanım üzere ol” diyor. Artık hedefime ermişim demektir.

İNSANLARIN MUTLULUĞU!

Kendi kendime dedim ki Işıl bırak bu egolarını. Benim artık egom da kalmadı. İçtenlikle söylüyorum. Pandemi geçirdik, çok büyük şeyler geçirdik, hâlâ siyasi çalkantılar geçiriyoruz, çok ağır ekonomik zorluklar var. Nereden dokunup keyifli edebilirsin bu insanları? Bunu düşündüm ve buradan hareketle, 40 seneye dayanan bir repertuvar çıkardım. Herkesin çok sevdiği, bildiği müzikler, onları Işıl Yücesoy’ca yorumluyorum. Birbirlerinin gözlerinin rengini unutmuş olan karı kocaların el ele tutuşup gittiğini gördüm. Zira neden? Bildiği şarkıyı birlikte söylüyor. Birlikte olmak çok kıymetli, göz göze olmak ve birebir şeyi söylemek. 120-130 kişilik bir yer, hepsi ayağa kalkıyor. Bırakmak istemiyorlar. Bunu da bilhassa yazınızın bir tarafına kondurmanızı da isterim. Hayat o kadar kısa ki! Kimi nereden keyifli edebilirsem ben de keyifli oluyorum. Yalnız onlar memnun olmuyor. Bana hayat keyfi veriyor bu iş. Oradan çıktığım vakit bakıyorum iki yaş daha gençleşmişim.